پمبروک ولش کرگی

در قرون وسطی، پادشاهان اروپایی، عظمت خود را با کمک ثروت و داراییشان به رخ رعایا و دیدار کنندگان می کشیدند. فرش، منسوجات، و ملیله از موارد مهم در این نمایش مصرف گرایی لجام گسیخته بود.

بهترین بافندگان این دوران، در فلاندر، که اکنون در شمال بلژیک قرار دارد، متمرکز بودند. برای پادشاهان این امری عادی بود که استعدادهای درخشان را به دور خود جمع کنند و بافندگان فلاندی را وادار به مهاجرت به پادشاهی های خود کنند. بنابراین در سال 1107، هنری اول بریتانیایی، جامعه ای از این استادکاران را برای زندگی و کار به جنوب غربی ولز دعوت کرد. بافندگان دعوت هنری را پذیرفتند و تمام آنچه را که برای ایجاد زندگی در میهن جدید خود لازم داشتند، با خود آوردند. این موارد همچنین شامل سگهایی بود که آنها برای گله داری گاوها و گوسفندان خود پرورش داده بودند. این گله داران محکم و پا کوتاه، پایه و اساس نژادی بودند که اکنون آنها را با نام پمبروک ولش (ولزی) کرگی می شناسیم.

پمبروک از اواخر دهه 1800 نژادی کاملاً جدا از پسر عمویش یعنی کاردین ولش کرگی بوده است، اما این دو نژاد اغلب در مراکز قدیمی تولید مثل ولز در پمبروک شایر و کاردین شایر با یکدیگر ترکیب شده اند. امروزه، مهمترین تفاوت بین این نژادها، گوشها (گوش پمبروک، نوک تیز و راست و گوش کاردین، گرد است) و دم آنها است (دم کاردین بسیار بلند تر از پمبروک است).

مشهورترین طرفدار پمبروک در جهان الیزابت دوم است. ملکه، اولین پمبروک خود را به نام “دوکی” در سال 1933 انتخاب کرد و از آن زمان تاکنون حداقل یکی یا بیشتر از این نژاد را در کنار خود داشته است.