جاپانیز آکیتااینو

تاریخچۀ آکیتا ژاپنی، به موازات پنج نژاد بومی دیگر ژاپنی قرار دارد و از آستانه نابودی به یک منبع افتخار ملی تبدیل شده است. با گذشت قرن ها، پنج دوره اصلی برای تاریخچۀ این نژاد مشخص می شود که برخی از آنها با هم همپوشانی دارند:

شکار: در مناطق کوهستانی منطقه توهوکو ، که در استان آکیتا واقع شده است، شکارچیان سنتی روستا که “ماتاگی” نامیده می شدند، “ماتاگی اینو” (سگ ماتاگی) را پرورش دادند، سگی که کمی بزرگتر از اندازه متوسط سگهای شکار برای شکار طعمه های بزرگ بود. “ماتاگی اینو” را نیای آکیتا اینو امروزی می دانند.

نگهبانی : به دلیل ناآرامی های داخلی در منطقۀ “اوداته”، نجیب زاده ها شروع به استفاده از سگ های شکار خود برای محافظت از خانه های خود کردند.

مبارزه: در طول دوره های مختلف تاریخی (از “ادو” تا میجی و تایشو)، برخی از آکیتا اینو ها با نژادهای بزرگتر غربی مانند “ماستیف ها” آمیزش داده شدند تا در میدان های مبارزه سگها، نتایج بهتری کسب کنند.

احیاء: در دوره میجی، اداره کشاورزی ژاپن، نژاد موجود را در شرایط “ناخالص” محسوب کرد. در سال 1927، هوزونکای (انجمن) آکیتا اینو  (AKIHO)، اولین و با نفوذترین سازمان ثبت و فعالیت آکیتا اینو در جهان، در شهر “اوداته” تاسیس شد و تلاش مشترکی را برای احیاء و محافظت از ویژگی های سگهای بومی و اصیل آکیتا، آغاز کرد. آکیتااینو در سال 1931 رسما به عنوان “تنن کینن باتسو”  (میراث تاریخی) ژاپن مشخص گردید. با این حال، ادامه تلاش های احیای این نژاد، با شروع جنگ جهانی دوم قطع شد. اعتقاد بر این است که در پایان جنگ فقط 16 آکیتااینو وجود داشته است و گفته می شود که برخی از آنها با سگهای نظامی ژرمن شپرد آمیزش داده شدند در حالی که چند نمونه خالص در یک روستای دور افتاده در Tōhoku باقی مانده بود. پرورش دهندگان ژاپنی آکیتااینو، مجدداً شروع به احیاء این نژاد کردند و از سگهای مختلط آکیتا به منشا بومی این نژاد بازگشتند.

محافظت: در طول دهه های پس از جنگ ، پرورش دهندگان، در احیا و محافظت از آکیتا اینو، گام های بلندی برداشته اند. با تشویق ژاپن، اولین باشگاه AKIHO در خارج از کشور در سال 1970 به طور رسمی در ایالات متحده تأسیس شد. با تشویق AKIHO آمریکای شمالی، باشگاه آکیتااینو ژاپنی آمریکا در سال 1997 تشکیل شد.