معرفی نژاد دوبرمن

نژاد دوبرمن

نژاد دوبرمن دارای سری بلند و بدنی براق و عضلانی است. گوش های این نژاد اغلب بصورت صاف و ایستاده بوده و دم آن‌ ها معمولاً کوتاه است.

دوبرمن پینچر دارای یک پوشش بدنی و موهای کوتاه، براق و مات است که در رنگ های سیاه، قرمز تیره، آبی یا حنایی با خطوط زرد روی صورت، بدن و دم وجود دارند. این سگ یک سگ معمولی است و به حداقل نظافت نیاز دارد. دوبرمن ها حدود 10 تا 12 سال عمر می کنند. قد سگ های دوبرمن در نرها در بین ۶۸ تا ۷۲ سانتی متر و در بین ماده ها ۳۲ تا ۳۵ سانتی متر است. از لحاظ وزن نیز دوبرمن ها تا ماکسیمم ۴۵ کیلو می توانند وزن داشته باشند.

 به عنوان نکات مثبت سگ دوبرمن یک سگ وفادار و نگهبان است. ریزش موی زیادی نداشته و نظافت آن بسیار راحت خواهد بود.

تاریخچه نژاد دوبرمن

یک آلمانی به نام لوئیس دوبرمن با توسعه نژاد پینچر دوبرمن در اواخر دهه 1800 معروف شد. او یک باجگیر بود و می خواست یک سگ نگهبان خشن او را همراهی کند.

هیچ کس به طور قطعی نمی داند، اما تصور می شود که دوبرمن نژادهای زیادی را برای به دست آوردن دوبرمن پینچر تلاقی کرده است. برخی از نژادهایی که تصور می‌شود درگیر هستند عبارتند از: روتوایلر، ژرمن پینچر، گریت دین، سگ ژرمن شپرد، منچستر تریر، و شپرد مو کوتاه تازی انگلیسی.

گرچه در ابتدا نژاد دوبرمن به عنوان سگ نگهبان پرورش داده شد و هنوز در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد، سگ های پلیسی و نظامی، سگ های نجات و سگ های درمانی نیز بوده اند.

شخصیت سگ نژاد دوبرمن

 دوبرمن‌ ها سگ هایی باهوش هستند و این باهوشی باعث می شود تا سگ های تربیت پذیر خوبی باشند.

باید در نظر داشته باشید که سگ دوبرمن سگ‌ هایی فعال هستند و برای افرادی که تا حالا تجربه نگهداری از سگ را نداشته اند، مناسب نیستند. میزان انرژی بالایی که دارند فعالیت روزانه زیادی را می طلبد بنابراین اگر در طول روز زیاد فعالیت نداشته باشند، ممکن است بد اخلاق شده و رفتارهای نامناسبی از خود نشان دهند. نژاد دوبرمن ذاتاً سگ هایی نگهبان هستند بنابراین نسبت به غریبه ها و صداهای بلند حساسیت زیادی دارند و ممکن است زیادی سر و صدا کنند. همچنین در بسیاری از دوبرمن ها مشاهده شده که رفتار مناسبی نسبت به حیوانات خانگی دیگر ندارند. در کل زیاد اجتماعی نیستند. البته همه این ها به نوع تربیت صاحب سگ بستگی دارد.

سلامت سگ نژاد دوبرمن

دوبرمن ها به طور کلی سالم هستند، اما مانند همه نژادها، مستعد ابتلا به برخی بیماری ها هستند. همه دوبرمن ها به یک یا همه این بیماری ها مبتلا نمی شوند، اما اگر به داشتن این نژاد فکر می کنید، مهم است که از آنها آگاه باشید.

بیماری فون ویلبراند: یک اختلال خونی ارثی است. این بیماری در توانایی لخته شدن خون اختلال ایجاد می کند. علامت اصلی آن خونریزی بیش از حد پس از جراحت یا جراحی است. علائم دیگر شامل خونریزی از بینی، خونریزی لثه یا خونریزی در معده یا روده است. هیچ درمانی وجود ندارد و تزریق خون از خون سگ های عادی در حال حاضر تنها راه درمان است. با این حال، بیشتر سگ های مبتلا به بیماری فون ویلبراند می توانند زندگی عادی داشته باشند.

دیسپلازی مفصل ران : این یک بیماری ارثی است که در آن استخوان ران به خوبی در مفصل ران قرار نمی گیرد. غربالگری اشعه ایکس مطمئن ترین راه برای تشخیص مشکل است. در هر صورت، آرتریت می تواند با افزایش سن سگ ایجاد شود. سگ های مبتلا به دیسپلازی مفصل ران نباید پرورش یابند.

کاردیومیوپاتی: این یک بیماری عضله قلب است که نازک و ضعیف می شود. مشخصه آن انبساط یا گشاد شدن (اتساع) حفره های قلب است که در نتیجه قلب به طور غیر طبیعی بزرگ می شود. این بیماری در نهایت منجر به نارسایی قلبی می شود، زیرا عضله قلب آسیب دیده آنقدر ضعیف است که نمی تواند به طور موثر خون را به بقیه بدن پمپ کند. درمان متفاوت است اما شامل اکسیژن، مایع درمانی و دارویی است که عملکرد قلب را بهبود می بخشد.

نارکولپسی: این یک اختلال عصبی است که به دلیل ناتوانی مغز در تنظیم الگوهای خواب و بیداری ایجاد می شود. سگ مبتلا به نارکولپسی ممکن است ناگهان خواب آلود شود و در واقع به خواب رود. تحقیقات برای درمان در حال انجام است.